entesourar - verbo
en·te·sou·rar transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
entesouro entesouras entesoura entesouramos entesourais entesouram
| entesourava entesouravas entesourava entesourávamos entesouráveis entesouravam
| entesourei entesouraste entesourou entesouramos / entesourámos entesourastes entesouraram
| entesourara entesouraras entesourara entesouráramos entesouráreis entesouraram
| entesourarei entesourarás entesourará entesouraremos entesourareis entesourarão
| entesouraria entesourarias entesouraria entesouraríamos entesouraríeis entesourariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| entesourar
| Gerúndio
|
entesoure entesoures entesoure entesouremos entesoureis entesourem
| entesourasse entesourasses entesourasse entesourássemos entesourásseis entesourassem
| entesourar entesourares entesourar entesourarmos entesourardes entesourarem
| - entesoura (entesoures) entesoure entesouremos entesourai (entesoureis) entesourem
| Pessoal entesourar entesourares entesourar entesourarmos entesourardes entesourarem
| entesourando
Particípio passado
entesourado | entesourada | entesourados | entesouradas |
|
Flexiona como : amar variante : entesoirar
forma nominal : entesouramento
|