desmandar - verbo
des·man·dar pronominal; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desmando desmandas desmanda desmandamos desmandais desmandam
| desmandava desmandavas desmandava desmandávamos desmandáveis desmandavam
| desmandei desmandaste desmandou desmandamos / desmandámos desmandastes desmandaram
| desmandara desmandaras desmandara desmandáramos desmandáreis desmandaram
| desmandarei desmandarás desmandará desmandaremos desmandareis desmandarão
| desmandaria desmandarias desmandaria desmandaríamos desmandaríeis desmandariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desmandar
| Gerúndio
|
desmande desmandes desmande desmandemos desmandeis desmandem
| desmandasse desmandasses desmandasse desmandássemos desmandásseis desmandassem
| desmandar desmandares desmandar desmandarmos desmandardes desmandarem
| - desmanda (desmandes) desmande desmandemos desmandai (desmandeis) desmandem
| Pessoal desmandar desmandares desmandar desmandarmos desmandardes desmandarem
| desmandando
Particípio passado
desmandado | desmandada | desmandados | desmandadas |
|
Flexiona como : amar adjetivo PP : desmandado
forma nominal : desmando, desmandamento
|