desumanar - verbo
de·su·ma·nar transitivo; pronominal
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desumano desumanas desumana desumanamos desumanais desumanam
| desumanava desumanavas desumanava desumanávamos desumanáveis desumanavam
| desumanei desumanaste desumanou desumanamos / desumanámos desumanastes desumanaram
| desumanara desumanaras desumanara desumanáramos desumanáreis desumanaram
| desumanarei desumanarás desumanará desumanaremos desumanareis desumanarão
| desumanaria desumanarias desumanaria desumanaríamos desumanaríeis desumanariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desumanar
| Gerúndio
|
desumane desumanes desumane desumanemos desumaneis desumanem
| desumanasse desumanasses desumanasse desumanássemos desumanásseis desumanassem
| desumanar desumanares desumanar desumanarmos desumanardes desumanarem
| - desumana (desumanes) desumane desumanemos desumanai (desumaneis) desumanem
| Pessoal desumanar desumanares desumanar desumanarmos desumanardes desumanarem
| desumanando
Particípio passado
desumanado | desumanada | desumanados | desumanadas |
|
Flexiona como : amar
|