besuntar - verbo
be·sun·tar transitivo; pronominal
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
besunto besuntas besunta besuntamos besuntais besuntam
| besuntava besuntavas besuntava besuntávamos besuntáveis besuntavam
| besuntei besuntaste besuntou besuntamos / besuntámos besuntastes besuntaram
| besuntara besuntaras besuntara besuntáramos besuntáreis besuntaram
| besuntarei besuntarás besuntará besuntaremos besuntareis besuntarão
| besuntaria besuntarias besuntaria besuntaríamos besuntaríeis besuntariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| besuntar
| Gerúndio
|
besunte besuntes besunte besuntemos besunteis besuntem
| besuntasse besuntasses besuntasse besuntássemos besuntásseis besuntassem
| besuntar besuntares besuntar besuntarmos besuntardes besuntarem
| - besunta (besuntes) besunte besuntemos besuntai (besunteis) besuntem
| Pessoal besuntar besuntares besuntar besuntarmos besuntardes besuntarem
| besuntando
Particípio passado
besuntado | besuntada | besuntados | besuntadas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : besuntadela
|