desencarretar - verbo
de·sen·car·re·tar transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desencarreto desencarretas desencarreta desencarretamos desencarretais desencarretam
| desencarretava desencarretavas desencarretava desencarretávamos desencarretáveis desencarretavam
| desencarretei desencarretaste desencarretou desencarretamos / desencarretámos desencarretastes desencarretaram
| desencarretara desencarretaras desencarretara desencarretáramos desencarretáreis desencarretaram
| desencarretarei desencarretarás desencarretará desencarretaremos desencarretareis desencarretarão
| desencarretaria desencarretarias desencarretaria desencarretaríamos desencarretaríeis desencarretariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desencarretar
| Gerúndio
|
desencarrete desencarretes desencarrete desencarretemos desencarreteis desencarretem
| desencarretasse desencarretasses desencarretasse desencarretássemos desencarretásseis desencarretassem
| desencarretar desencarretares desencarretar desencarretarmos desencarretardes desencarretarem
| - desencarreta (desencarretes) desencarrete desencarretemos desencarretai (desencarreteis) desencarretem
| Pessoal desencarretar desencarretares desencarretar desencarretarmos desencarretardes desencarretarem
| desencarretando
Particípio passado
desencarretado | desencarretada | desencarretados | desencarretadas |
|
Flexiona como : amar
|