encocurutar - verbo
en·co·cu·ru·tar pronominal; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
encocuruto encocurutas encocuruta encocurutamos encocurutais encocurutam
| encocurutava encocurutavas encocurutava encocurutávamos encocurutáveis encocurutavam
| encocurutei encocurutaste encocurutou encocurutamos / encocurutámos encocurutastes encocurutaram
| encocurutara encocurutaras encocurutara encocurutáramos encocurutáreis encocurutaram
| encocurutarei encocurutarás encocurutará encocurutaremos encocurutareis encocurutarão
| encocurutaria encocurutarias encocurutaria encocurutaríamos encocurutaríeis encocurutariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| encocurutar
| Gerúndio
|
encocurute encocurutes encocurute encocurutemos encocuruteis encocurutem
| encocurutasse encocurutasses encocurutasse encocurutássemos encocurutásseis encocurutassem
| encocurutar encocurutares encocurutar encocurutarmos encocurutardes encocurutarem
| - encocuruta (encocurutes) encocurute encocurutemos encocurutai (encocuruteis) encocurutem
| Pessoal encocurutar encocurutares encocurutar encocurutarmos encocurutardes encocurutarem
| encocurutando
Particípio passado
encocurutado | encocurutada | encocurutados | encocurutadas |
|
Flexiona como : amar
|