bestuntar - verbo

bes·tun·tar

transitivo; intransitivo

Indicativo
Presente Pretérito
imperfeito
Pretérito
perfeito
Pretérito
mais-que-perfeito
Futuro
imperfeito
Futuro
perfeito (condicional)
bestunto
bestuntas
bestunta
bestuntamos
bestuntais
bestuntam
bestuntava
bestuntavas
bestuntava
bestuntávamos
bestuntáveis
bestuntavam
bestuntei
bestuntaste
bestuntou
bestuntamos / bestuntámos
bestuntastes
bestuntaram
bestuntara
bestuntaras
bestuntara
bestuntáramos
bestuntáreis
bestuntaram
bestuntarei
bestuntarás
bestuntará
bestuntaremos
bestuntareis
bestuntarão
bestuntaria
bestuntarias
bestuntaria
bestuntaríamos
bestuntaríeis
bestuntariam
Conjuntivo / Subjuntivo Imperativo Infinitivo Outras formas
Presente Pretérito imperfeito Futuro Afirmativo
(Negativo)
bestuntar Gerúndio
bestunte
bestuntes
bestunte
bestuntemos
bestunteis
bestuntem
bestuntasse
bestuntasses
bestuntasse
bestuntássemos
bestuntásseis
bestuntassem
bestuntar
bestuntares
bestuntar
bestuntarmos
bestuntardes
bestuntarem
-
bestunta (bestuntes)
bestunte
bestuntemos
bestuntai (bestunteis)
bestuntem
Pessoal

bestuntar
bestuntares
bestuntar
bestuntarmos
bestuntardes
bestuntarem
bestuntando

Particípio passado
bestuntadobestuntada
bestuntadosbestuntadas

Flexiona como : amar