besuntar - verbo
be·sun·tar transitivo; pronominal
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito
imperfeito
| Pretérito
perfeito
| Pretérito
mais-que-perfeito
| Futuro
imperfeito
| Futuro
perfeito (condicional)
|
besunto
besuntas
besunta
besuntamos
besuntais
besuntam
| besuntava
besuntavas
besuntava
besuntávamos
besuntáveis
besuntavam
| besuntei
besuntaste
besuntou
besuntamos / besuntámos
besuntastes
besuntaram
| besuntara
besuntaras
besuntara
besuntáramos
besuntáreis
besuntaram
| besuntarei
besuntarás
besuntará
besuntaremos
besuntareis
besuntarão
| besuntaria
besuntarias
besuntaria
besuntaríamos
besuntaríeis
besuntariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo
(Negativo)
| besuntar
| Gerúndio
|
besunte
besuntes
besunte
besuntemos
besunteis
besuntem
| besuntasse
besuntasses
besuntasse
besuntássemos
besuntásseis
besuntassem
| besuntar
besuntares
besuntar
besuntarmos
besuntardes
besuntarem
| -
besunta (besuntes)
besunte
besuntemos
besuntai (besunteis)
besuntem
| Pessoal
besuntar
besuntares
besuntar
besuntarmos
besuntardes
besuntarem
| besuntando
Particípio passado
| besuntado | besuntada | | besuntados | besuntadas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : besuntadela
|
