coadunar - verbo

co·a·du·nar

transitivo; pronominal

Indicativo
Presente Pretérito
imperfeito
Pretérito
perfeito
Pretérito
mais-que-perfeito
Futuro
imperfeito
Futuro
perfeito (condicional)
coaduno
coadunas
coaduna
coadunamos
coadunais
coadunam
coadunava
coadunavas
coadunava
coadunávamos
coadunáveis
coadunavam
coadunei
coadunaste
coadunou
coadunamos / coadunámos
coadunastes
coadunaram
coadunara
coadunaras
coadunara
coadunáramos
coadunáreis
coadunaram
coadunarei
coadunarás
coadunará
coadunaremos
coadunareis
coadunarão
coadunaria
coadunarias
coadunaria
coadunaríamos
coadunaríeis
coadunariam
Conjuntivo / Subjuntivo Imperativo Infinitivo Outras formas
Presente Pretérito imperfeito Futuro Afirmativo
(Negativo)
coadunar Gerúndio
coadune
coadunes
coadune
coadunemos
coaduneis
coadunem
coadunasse
coadunasses
coadunasse
coadunássemos
coadunásseis
coadunassem
coadunar
coadunares
coadunar
coadunarmos
coadunardes
coadunarem
-
coaduna (coadunes)
coadune
coadunemos
coadunai (coaduneis)
coadunem
Pessoal

coadunar
coadunares
coadunar
coadunarmos
coadunardes
coadunarem
coadunando

Particípio passado
coadunadocoadunada
coadunadoscoadunadas

Flexiona como : amar

forma nominal : coadunação

adjetivo PP : coadunado