barruntar - verbo
bar·run·tar transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
barrunto barruntas barrunta barruntamos barruntais barruntam
| barruntava barruntavas barruntava barruntávamos barruntáveis barruntavam
| barruntei barruntaste barruntou barruntamos / barruntámos barruntastes barruntaram
| barruntara barruntaras barruntara barruntáramos barruntáreis barruntaram
| barruntarei barruntarás barruntará barruntaremos barruntareis barruntarão
| barruntaria barruntarias barruntaria barruntaríamos barruntaríeis barruntariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| barruntar
| Gerúndio
|
barrunte barruntes barrunte barruntemos barrunteis barruntem
| barruntasse barruntasses barruntasse barruntássemos barruntásseis barruntassem
| barruntar barruntares barruntar barruntarmos barruntardes barruntarem
| - barrunta (barruntes) barrunte barruntemos barruntai (barrunteis) barruntem
| Pessoal barruntar barruntares barruntar barruntarmos barruntardes barruntarem
| barruntando
Particípio passado
barruntado | barruntada | barruntados | barruntadas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : barrunto
|