acorrentar - verbo
a·cor·ren·tar transitivo; pronominal
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
acorrento acorrentas acorrenta acorrentamos acorrentais acorrentam
| acorrentava acorrentavas acorrentava acorrentávamos acorrentáveis acorrentavam
| acorrentei acorrentaste acorrentou acorrentamos / acorrentámos acorrentastes acorrentaram
| acorrentara acorrentaras acorrentara acorrentáramos acorrentáreis acorrentaram
| acorrentarei acorrentarás acorrentará acorrentaremos acorrentareis acorrentarão
| acorrentaria acorrentarias acorrentaria acorrentaríamos acorrentaríeis acorrentariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| acorrentar
| Gerúndio
|
acorrente acorrentes acorrente acorrentemos acorrenteis acorrentem
| acorrentasse acorrentasses acorrentasse acorrentássemos acorrentásseis acorrentassem
| acorrentar acorrentares acorrentar acorrentarmos acorrentardes acorrentarem
| - acorrenta (acorrentes) acorrente acorrentemos acorrentai (acorrenteis) acorrentem
| Pessoal acorrentar acorrentares acorrentar acorrentarmos acorrentardes acorrentarem
| acorrentando
Particípio passado
acorrentado | acorrentada | acorrentados | acorrentadas |
|
Flexiona como : amar adjetivo PP : acorrentado
forma nominal : acorrentamento
|