teimar - verbo
tei·mar intransitivo; transitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito
imperfeito
| Pretérito
perfeito
| Pretérito
mais-que-perfeito
| Futuro
imperfeito
| Futuro
perfeito (condicional)
|
teimo
teimas
teima
teimamos
teimais
teimam
| teimava
teimavas
teimava
teimávamos
teimáveis
teimavam
| teimei
teimaste
teimou
teimamos / teimámos
teimastes
teimaram
| teimara
teimaras
teimara
teimáramos
teimáreis
teimaram
| teimarei
teimarás
teimará
teimaremos
teimareis
teimarão
| teimaria
teimarias
teimaria
teimaríamos
teimaríeis
teimariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo
(Negativo)
| teimar
| Gerúndio
|
teime
teimes
teime
teimemos
teimeis
teimem
| teimasse
teimasses
teimasse
teimássemos
teimásseis
teimassem
| teimar
teimares
teimar
teimarmos
teimardes
teimarem
| -
teima (teimes)
teime
teimemos
teimai (teimeis)
teimem
| Pessoal
teimar
teimares
teimar
teimarmos
teimardes
teimarem
| teimando
Particípio passado
| teimado | teimada | | teimados | teimadas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : teima
variante de : ateimar
|
