desadunar - verbo
de·sa·du·nar transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desaduno desadunas desaduna desadunamos desadunais desadunam
| desadunava desadunavas desadunava desadunávamos desadunáveis desadunavam
| desadunei desadunaste desadunou desadunamos / desadunámos desadunastes desadunaram
| desadunara desadunaras desadunara desadunáramos desadunáreis desadunaram
| desadunarei desadunarás desadunará desadunaremos desadunareis desadunarão
| desadunaria desadunarias desadunaria desadunaríamos desadunaríeis desadunariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desadunar
| Gerúndio
|
desadune desadunes desadune desadunemos desaduneis desadunem
| desadunasse desadunasses desadunasse desadunássemos desadunásseis desadunassem
| desadunar desadunares desadunar desadunarmos desadunardes desadunarem
| - desaduna (desadunes) desadune desadunemos desadunai (desaduneis) desadunem
| Pessoal desadunar desadunares desadunar desadunarmos desadunardes desadunarem
| desadunando
Particípio passado
desadunado | desadunada | desadunados | desadunadas |
|
Flexiona como : amar adjetivo PP : desadunado
|