cucuritar - verbo
cu·cu·ri·tar intransitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
cucurito cucuritas cucurita cucuritamos cucuritais cucuritam
| cucuritava cucuritavas cucuritava cucuritávamos cucuritáveis cucuritavam
| cucuritei cucuritaste cucuritou cucuritamos / cucuritámos cucuritastes cucuritaram
| cucuritara cucuritaras cucuritara cucuritáramos cucuritáreis cucuritaram
| cucuritarei cucuritarás cucuritará cucuritaremos cucuritareis cucuritarão
| cucuritaria cucuritarias cucuritaria cucuritaríamos cucuritaríeis cucuritariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| cucuritar
| Gerúndio
|
cucurite cucurites cucurite cucuritemos cucuriteis cucuritem
| cucuritasse cucuritasses cucuritasse cucuritássemos cucuritásseis cucuritassem
| cucuritar cucuritares cucuritar cucuritarmos cucuritardes cucuritarem
| - cucurita (cucurites) cucurite cucuritemos cucuritai (cucuriteis) cucuritem
| Pessoal cucuritar cucuritares cucuritar cucuritarmos cucuritardes cucuritarem
| cucuritando
Particípio passado
cucuritado | cucuritada | cucuritados | cucuritadas |
|
Flexiona como : amar
|