eslagartar - verbo
es·la·gar·tar transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
eslagarto eslagartas eslagarta eslagartamos eslagartais eslagartam
| eslagartava eslagartavas eslagartava eslagartávamos eslagartáveis eslagartavam
| eslagartei eslagartaste eslagartou eslagartamos / eslagartámos eslagartastes eslagartaram
| eslagartara eslagartaras eslagartara eslagartáramos eslagartáreis eslagartaram
| eslagartarei eslagartarás eslagartará eslagartaremos eslagartareis eslagartarão
| eslagartaria eslagartarias eslagartaria eslagartaríamos eslagartaríeis eslagartariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| eslagartar
| Gerúndio
|
eslagarte eslagartes eslagarte eslagartemos eslagarteis eslagartem
| eslagartasse eslagartasses eslagartasse eslagartássemos eslagartásseis eslagartassem
| eslagartar eslagartares eslagartar eslagartarmos eslagartardes eslagartarem
| - eslagarta (eslagartes) eslagarte eslagartemos eslagartai (eslagarteis) eslagartem
| Pessoal eslagartar eslagartares eslagartar eslagartarmos eslagartardes eslagartarem
| eslagartando
Particípio passado
eslagartado | eslagartada | eslagartados | eslagartadas |
|
Flexiona como : amar
|