assenhorar - verbo
as·se·nho·rar pronominal; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
assenhoro assenhoras assenhora assenhoramos assenhorais assenhoram
| assenhorava assenhoravas assenhorava assenhorávamos assenhoráveis assenhoravam
| assenhorei assenhoraste assenhorou assenhoramos / assenhorámos assenhorastes assenhoraram
| assenhorara assenhoraras assenhorara assenhoráramos assenhoráreis assenhoraram
| assenhorarei assenhorarás assenhorará assenhoraremos assenhorareis assenhorarão
| assenhoraria assenhorarias assenhoraria assenhoraríamos assenhoraríeis assenhorariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| assenhorar
| Gerúndio
|
assenhore assenhores assenhore assenhoremos assenhoreis assenhorem
| assenhorasse assenhorasses assenhorasse assenhorássemos assenhorásseis assenhorassem
| assenhorar assenhorares assenhorar assenhorarmos assenhorardes assenhorarem
| - assenhora (assenhores) assenhore assenhoremos assenhorai (assenhoreis) assenhorem
| Pessoal assenhorar assenhorares assenhorar assenhorarmos assenhorardes assenhorarem
| assenhorando
Particípio passado
assenhorado | assenhorada | assenhorados | assenhoradas |
|
Flexiona como : amar
|